Domingo, 30.04.06

L cura i ls sous galhos

Hoije, nun bos bous falar de las raposas cumo de costume, mas si de ls galhos, aqueilhes que las raposas atácan pul meio de la nuite i que resultán nuas mui saborosas refeiçones. Eiqui bai:

An San Martino habie un cura que tenie trés galhos nun palheiro, mesmo eilhi,  nun palheiro apegado a la sue casa. Ls galhos éran mi cantadeiros i botában-se ls trés a cantar lhougo pula purmanhana cedico. Na casa de l cura, bibie alhá ua tie que era la criada que le lhababa la roupa l fazie la quemida i... tamien drumie cun el.
Ls galhos éran ls únicos que sabien que l cura drumie cun la criada.
S'outro die pula manhana, un de ls trés galhos ampeçou a cantar bien alto para que de punta a punta de l lugar s‘oubisse:
— L cura drume cun la criada.
Toda la giente de l lhugar spertou cun este dito. L cura tamien oubiu i quedou mi aflito i depronto pegou nua faca i tratou de matar l animal.
S'outro die pula manhana,  al nacer de l sol, un de ls dous galhos ampeçou a cantar  inda mais alto que l purmeiro que habien matado i dixo:
— L cura drume cun la criada i matou a miu armano pur dezir la berdade.
Toda la giente de l lhugar acordou cun este dito. L cura tamien oubiu i quedou mi alflito i depronto tratou de troçer l cachaço al probe animal que dezie la berdade.
S'outro die pula manhana, al nacer de l sol, l único galho que quedaba bibo ampeçou a cantar ainda mais alto que ls outros dous que l cura habie matado i dixo:
— Quien neste mundo quejir andar, ten que oubir, ber  i calhar.
Acabou-se la cuonta i l galho mais spierto bibiu mais tiempo que ls outros dous.

Testo con modificaçones de l sítio mirandes.net

Spero que gusteis i que cumo you penseis un cachico sobre este dito dezideiro: "Quien neste mundo quejir andar, ten que ber, oubir i calhar", yá ye bielho tan ou mais bielho que ls abós de ls nuossos abós, mas agora mais do que nunca continue actual.

Cun las melhores saudaçones,

Raposa.

sinto-me:
publicado por Streilha às 01:57 | link de l post | comentar | Juntar als faboritos

Apuis de muitos dies...

Buonas nuites, ou cumo se deberie dezir, que Dius mos dê buonas nuites i que buonas nuites mos dê Dius. Tengo de bos pedir çculpas porque yá há alguns dies que nun scribo, mas la bida nun ye fácil i nien siempre puodo screbir quando you quiero. Mas, agora, que tengo un cachico, bamos ber l que bos cunto...

P.S.- Ya me çquecie de dar ls parabienes a la melhor eiquipa de l campenato nacional de futebol: l Futebol Clube de l Porto, que ganhou l título de campeón i merece l nuosso reconhecimento. Biba l FCP, Biba Pertual!!!

sinto-me:
publicado por Streilha às 01:42 | link de l post | comentar | Juntar als faboritos
Sexta-feira, 14.04.06

L caçador, la serpiente i la raposa

 Andaba un caçador a la caça cula spingarda i dous perros i, quando iba atrás dun cuneilho que se metiu nua peinha, biu ua serpiente que staba antresgantada. Era tan gorda cumo la pierna dun home. L caçador tubo tanto miedo que se botou a fugir, mas la serpiente dixo-le:           
- Ah! caçador, tira-me deiqui que stou antresgantada hai quaije un anho, sin comer nin beber. Qualquier die, yá me muorro.

L caçador, apuntando-le la spingarda, dixo-le de longe:  
- Nun te puodo tirar dende, senó comes-me.      
- You yá nin tengo fuorças pa comer, respundiu-le l quelubron.   

- Falas assi porque stás presa na peinha, mas quando t’agarrares dende para fuora mudas d’eideias.      
- Tenes dous perros i la spingarda i inda tenes miedo? Responde la queluobra.   
- Anton, juras que nun me comes? Diç l caçador.          
- Juro, caçador.

L caçador achegou-se para al pie de la serpiente, metiu l canho de la spingarda por baixo de la peinha i alhebantou-la. La serpiente saliu i, antes que l caçador tubira tiempo de abaixar la piedra, yá staba delantre del cula boca abierta.  
- Ah caçador, you bien nun querie, mas tengo tanta fame, que si te bou a comer. Diç la queluobra.          
- Mas tu purmestiste que nun me comies. Diç, admirado, l caçador.       
- Si, mas esso fui quando staba presa na peinha i nun sentie la fame, porque tenie la barriga apertada. Agora, yá nun aguanto cula fame. Torna la queluobra.

L caçador, quando biu que nun se lhibraba de la serpiente, lhembrou-se de l aperponer:   
- Yá que tenes de me comer, spera solo mais un cachico i deixa-me ir a tomar un cunseilho para saber l que faga.          
- Stá bien. Mas nun tardes muito, que la fame ye negra. Diç la queluobra.

Anquanto la queluobra speraba, l caçador fui andando, andando, até que achou un burro, yá mui bielho, cheno de feridas i seco cumo las palhas. L burro nin mirou para el, mas l caçador dixo-le:          
- Ah! burro, you bengo a tomar un cunseilho.     
- I que cunseilho quieres? Pregunta l burro.        
- Quando iba atrás dun cuneilho, achei ua serpiente antresgantada nua peinha. Eilha pediu-me que la tirasse deilhi,  jurando que nun me comie. You, pa l’ajudar, saquei-la dalhá i agora quier-me comer. Cumo nun sei l que faga, pedi-le pa ir a tomar un cunseilho antes que me comira. Tu que cunseilho me dás? Diç l caçador.          
- Mira, you, quando era nuobo, era mui bun cargueiro i l duonho daba-me a comer i trataba mui bien de mi. Apuis que quedei bielho, atirou cumigo para este balhe que quaije nun ten yerba. Agora, porqui bou andando i comendo l que ache, até que me muorra. Por esso, que cunseilho te puodo you dar? Pus tenerás que te deixar comer. Diç l burro.

Quando acabou de falar, l burro abaixou las oureilhas i cuntinou a pacer. L caçador botou-se outra beç al camino. Fui andando, andando, até que ancuntrou ua baca i, preguntou-le la mesma cousa que al burro, mas la baca nun quijo saber de nada i dixo-le:           
- Mira caçador, you nin dou cunseilhos nin ls tomo. Se you bou alhá inda me come tamien a mi, por esso, tu que calceste la bota, agora çcalca-la tamien.

L caçador, meio triste, cuntinou andando, andando até que biu ua raposa. Staba an baixo dun lapo cula cabecica de fuora i ls uolhos, cumo candelas, relhampaban antre las oureilhas spetadas al para lantre. Quando biu l caçador cula spingarda i sous dous perros, arrecolhiu-se para drento de l buraco. Mas l caçador chamou-la:     
- Ah! raposa, nun tengas miedo que nun te fago mal. Só te querie pedir un cunseilho.
La raposa solo le respondiu apuis de chamar trés bezes, mas sin salir de drento de l buraco. Cun ua boç que parecie benir doutro mundo, cumo se l lapo formasse un altefalante, dixo pa l caçador:
- Purmeiro, atira culs dous canhos furados que tenes na mano i prende ls perros.
L caçador atirou cula spingarda i prendiu ls perros a ua carrasqueira. Apuis, dixo-le a la raposa:  
- Yá puodes salir.

La raposa, çcunfiada, fui-se assomando debarico. Purmeiro, botou l çufino fuora, sorbendo l’aire a ber se fariaba algua cousa mala. Apuis, cun ua metade de l cuorpo fuora i l’outra drento, preguntou al caçador:        
- Anton, diç alhá que cunseilho quieres que you te deia.

I l caçador ampeçou a cuntar l que le acunteciu:
- Quando iba atrás dun cuneilho, achei ua serpiente antresgantada nua peinha. Eilha pediu-me que la tirasse deilhi,  jurando que nun me comie. You, pa l’ajudar, tirei-la dalhá i agora quier-me comer. Cumo nun sei l que faga, pedi-le para ir a tomar un cunseilho antes que me comira. Tu que cunseilho me dás?        
- Sin ber, nun crer - respondiu-le la raposa.- Bamos alhá a ber cumo staba la serpiente. Mas, bai bien delantre de mi i lhieba ls perros bien presos.

L caçador alhá fui andando para al lhugar donde staba la serpiente. Uns cinquenta passos atrás, seguie la raposa, parando de beç an quando pa nun s’achegar muito al caçador. Quando chegórun, la serpiente staba stiraçada al sol, an riba de la peinha. Quando biu l caçador, anroscou-se i alhebantou la cabeça dezindo-le, anquanto iba botando la lhéngua para drento i para fuora de la boca:       
- Ah caçador, agora yá te puodo comer?
- Inda nó. La raposa inda nun me dou l sou cunseilho. Diç l caçador.

La queluobra quando oubiu falar na raposa dou un silbo de zafio i preguntou:

- I adonde stá la raposa?          
- Stá alhi, atrás daqueilha touça de carbalheiras, respundiu l caçador. Apuis, bulbendo-se pa la raposa: ah! raposa, ben acá que la serpiente quier-te ber.

Quando la queluobra biu la raposa, puso-se dreita cumo un fuso i apuntando-le ls uolhos a modo a querer-la ancantar, dixo cun boç de caçuada:          
- Anton, raposa, que cunseilho dás al caçador?
- You só le puodo dar l miu cunseilho apuis de ber cumo stabas quando l caçador t’achou, respundiu-le la raposa.           
- Staba antresgantada an baixo desta peinha. Antrei pa comer un cuneilho i, apuis de l comer, quedei cula barriga tan gorda que yá nun fui capaç de salir.          
- Pon-te alhá para you ber cumo stabas. Pediu la raposa.

L caçador agarrou outra beç la spingarda i alhebantou la peinha, anquanto la serpiente s’iba arronsando para an baixo. Quando la serpiente yá staba toda an baixo, dixo-le a la raposa:     
- Staba eiqui.   
- I la peinha adonde staba? Pregunta la raposa. 
- Staba an riba de mi. Diç la serpiente.  
- Anton, caçador, deixa-le caier la peinha an riba, senó nun te puodo dar un bun cunseilho. Ourdenou la raposa.

L caçador tirou la spingarda, i la peinha quedou outra beç an riba de la serpiente.            
- Era assi que stabas? preguntou la raposa sentando-se çcansada nas patas de trás i debulbendo-le a la queluobra uns ulhicos que parecien dues chispas.

- Era, respondiu la serpiente cula boç meio roufeinha, pus quaije que nun respiraba cul aperto an que staba.

- Pus, s’assi stabas, assi quedas. Sentenciou la raposa.

L caçador, quando se biu libre de la serpiente, quedou tan cuntento que preguntou a la raposa:

- Ah! raposa, debo-te la bida, por esso diç-me cumo ye que te bou a pagar.

- Trai-me ls dous melhores cordeiros que tubires ne l tou

ganado i bai-me-los a lebar passado-manhana al sítio onde m’acheste onte. Mas nun traias ls perros nin la spingarda.

L caçador alhá se fui a buscar ls cordeiros. Chegou a la corriça, scolhiu ls dous melhores cordeiros que tenie, metiu-los nua saca i fui-se a tener cula raposa. Quando iba a camino, fizo-se de nuite. Por esso, parou nua stalaige pa drumir. Antes de s’ir a la cama, dixo-le al duonho de la stalaige:

- Guardais-me esta saca ne l palheiro.

- I l que ten drento? Pregunta l stalajadeiro.

- Ten dous cordeiros que le bou a dar a la raposa porque me salbou de ser comido por ua serpiente. Responde l caçador.

L caçador alhá le cuntou l que le tenie passado i fui-se a la cama. Nesse antretiempo, l duonho de la stalaige, pensando para el que dous cordeiros daqueilha maneira nun se dában a ua raposa, trocou ls cordeiros por dous perros mui balientes que tenie alhá i tornou a atar la saca. A la purmanhana, l caçador albantou-se, botou la saca an riba de l cabalho i cuntinou l sou camino para ir a tener cula raposa. Quando la biu, boziou-le:

- Ah! raposa, traio-te eiqui ls dous cordeiros que me pediste, por me teneres salbo la bida. Anda acá a buscá-los.

Mas la raposa staba mui çcunfiada i, de longe, dixo-le:

- Sin ber, nun crer. Çzata purmeiro la saca i deixa-los salir que you apuis ls agarrarei.

Anquanto l caçador çzataba la saca, la raposa staba cun dues paticas alhebantadas. De drento de la saca salírun ls dous perros, que lhougo se fúrun atrás de la raposa. Esta, quando ls biu, botou-se a correr als quatro pies cun toda la fuorça que tenie, anquanto iba dezindo:

- Ah paticas balei-me, por bien fazer, mal haber! Ah paticas balei-me, por bien fazer, mal haber! Ah paticas balei-me, por bien fazer, mal haber!

 

 

Testo con modificaçones de l sítio mirandes.net

 

Esta ye mais ua cunta de las abenturas de las raposas, desta beç la raposa nun tebe l final que querie, mas nun fusse l sou sesto sentido, la sue intuiçon, tenie acabado antre ls dientes de ls dous perros.

Cun las melhores saudaçones,

Raposa.

publicado por Streilha às 00:41 | link de l post | comentar | Juntar als faboritos
Terça-feira, 11.04.06

Ser ou não

"Ser ou não ser, eis a questão", disse, um dia, o filósofo. Bom, eu sou, isso eu sei: Eu Sou. Mas sou o quê? Sei lá, diria ser humano, quiçá pessoa, bem gente, pelo menos. Mas também: Raposa. Tenho de ser. Sou filha de um raposo e de uma raposa; sou neta de dois raposos e uma raposa; sou bisneta de... As minhas origens perdem-se no tempo, bem como na minha linhagem ocorrem em todas as gerações raposos e raposas, muitos raposos e muitas raposas. Espero ser digna desta herança, serei? No mínimo, vou tentar ser digna desta honra, deste testemunho, do meu orgulho, daquilo que me foi dado... obrigado, muitíssimo obrigado.

Enfim, lá estou eu a divagar (outra e outra e outra vez), mas é como sou: Raposa, nunca consigo parar de pensar, ainda que, por vezes, isso me custe tempo e "dinheiro". Mas como alguém um dia disse (e eu penso ser verdade): "Não é defeito, é feitio".

I cumo se diç na mie lhéngua-mai: "Até outro die".

Raposa.

publicado por Streilha às 23:58 | link de l post | comentar | Juntar als faboritos

Links

Acabei agorica mesmo de por uns links ne l blog: l purmeiro ye doutro blog de dous rapaçs mirandeses (cumo you) que scriben mui bien; l segundo ye un site que un amigo mui fizo de las nuossas férias de l berano passado an Cambridge (miss you a lot Sulaiman, this a great site, really); an terceiro lhugar puzo un sítio que ten alguns de ls melhores poemas que eijisten an pertués; pul quarto lhugar stá l sítio de l Mirandés, adonde se cunta toda la sue stória, se fala de ls que l studan i ten tamien alguns poemas an Mirandés, debeis bê-lo mesmo!!!; an último lhugar stá l sítio de l jogo mais "in" de l momento (l sudoku), que ha benido de l Japan i ya biciou muita giente (tal cumo you!!!).

Spero que gusteis de las mies propuostas i passeis buonos momentos a ber-los.

Con las melhores saudaçones,

Raposa.

publicado por Streilha às 01:29 | link de l post | comentar | Ber comentairos (1) | Juntar als faboritos
Segunda-feira, 10.04.06

La Raposa i L Lhobo

Era ua beç... ua raposa i un lhobo matórun un cordeiro i apuis deixórun-lo muorto i l lhobo dixe-le assi a la raposa:

-Ah comadre, bamos hoije a comer l cordeiro?

-No, hoije nun bou que tengo que ir a un baptizado.

-I anton cumo se chama l afilhado?

-Começaches!

S'outro die tornórun.

-Ah comadre, bamos outra beç a comer l cordeiro?

-No, hoije tengo que ir a outro baptizado!

-Anton hoije cumo se bai a chamar l afilhado?

-Ameaches!

Tornou s'outro die i diç assi:

-Ah comadre, bamos anton hoije a comer l cordeiro?

-Hoije tengo que ir a outro baptizado.

-Anton hoije cumo baia ser l afilhado, cumo se chama?

-Diç, Acabaches!

S'outro die, la raposa fui alhá, acabou l cordeiro i anterrou un cacho de l rabo, solo deixou la puntica de fuora, pequenina. Soutro die...

-Ah cumpadre bamos anton hoije a comer l cordeiro!

Fúrun ls dous a comer l cordeiro i la raposa diç-le assi al lhobo:

-Ah cumpadre, ide bós delantre, bós teneis mais fuorça, puxai assi cun fuorça pa l sacardes.

Bai l lhobo mui agudo, bai alhá puxou pul rabo, l rabo staba un cachico anterrado, caiu de culo poara trás.

-Ah comadre, bós benistes a comer l cordeiro?!

-Nó, cumpadre, you nun bin!

-Benistes!

-Nó, you nun bin! Olhai, para saber se benistes bós a comê-lo, sabeis quei bamos a fazir? Bamos a dormir ls dous a la nuite, aquel que aparcir borrado de nuite ye l que comiu l cordeiro!

Fúrun a dormir ls dous, la raposa deixou-se borrar toda i bai i lhimpa l traseiro al lhobo. Bai que quien comiu l cordeiro fui la raposa i quien aparciu borrado fui l lhobo, porque la raposa era manhosa, borrou-se i lhimpou l traseiro al lhobo.

Testo com modificaçones de l lhibro "Lhiteratura Oral Mirandesa"

Esta ye mais ua lhona que ls nuossos abós de las calças i de las saias nos cuntan muitas bezes, i acreditai que hai muitas mais sobre las raposas...

publicado por Streilha às 02:10 | link de l post | comentar | Juntar als faboritos
Quinta-feira, 06.04.06

La purmeira beç...

Ye la purmeira beç que scribo ne l miu blog, por isso tenie que l fazir na mie lhéngua (que ye la mais guapa de l mundo: l Mirandés).

Fizo este blog porque querie ter un lhugar onde pudisse screbir quando a mi me lhembrasse . Assi, siempre que quezir partilhar cun bós las mies eideias, bengo screbir parqui.

Sien más por ora, deseio-bos las melhores saudaçones,

Raposa.

sinto-me:
publicado por Streilha às 01:46 | link de l post | comentar | Ber comentairos (1) | Juntar als faboritos

mais sobre mi

percurar

 

Abril 2006

D
S
T
Q
Q
S
S
1
2
3
4
5
6
7
8
9
12
13
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29

posts inda calenticos

últimos comentairos

  • Poesie linda! Muitos Parabienes! :-)
  • Buonas nuites,O IV Encontro dos Blogueiros Mirande...
  • L poema yá ye magnífico an pertués mas, an mirandé...
  • Que raposa mas guapa¡¡;)
  • Bun anho nuobo
  • bonita a musica
  • Precissamos ajuda com a Biquipédia mirandesahttp:/...
  • Muito lindo. Regressei hoje das terras de Miranda ...
  • Nun sera ua storia de plasticos ou algo assi ?
  • PATRIMÓNIO ORAL E IMATERIAL DAS TERRAS DE MIRANDA....

Posts mais comentados

arquibos

tags

links

participar

subscrever feeds

blogs SAPO