Quien quejir andar sano...

...la roupa de ambierno, que la traiga de Berano. Assí dízen las gientes d'acá i tenen rezon. Tal cumo la roupa, tamien l Mirandés (que nun beste l corpo, mas l’alma) nos torna mais "sanos" nun só quando l falamos, mas tamien quando l screbimos. Eilha (la lhéngua mirandesa) ye guapa, quier se fale ou se scriba, quier se ouça ou se leia. Ye la nuossa lhéngua, la nuossa herancia. Ye fala de ls nuossos abós i de ls nuossos pais, que agora tamien ye nuossa i mais tarde de ls nuossos filhos.

Fizo onte un anho, un més i un die, que you quedando acordada durante la madrugada me lhembrei de ampeçar a screbir este blog, porque querie dezir l que me iba nel pensamiento i relhembrar todas aqueilhas cuntas que siempre oubimos pulas nuossas aldés. Naqueilha altura, inda nun sabie bien se l iba a screbir an mirandés, an pertués ou nas dues lhénguas. Mas apuis dalgun tiempo, apercebi-me yá staba a screbir todo an mirandés, porque yera la lhéngua que siempre me salie. Que me salie de drento, de l mais profundo de mi, de las mies antranhas, puis cumo yá oubie un die: "nós oubimos l mirandés dezde que stamos ne l bientre de nuossas mais i bebe-mo-lo ne l lheite que nos dan" por isso dou por mi a screbir niesta lhéngua de ls nuossos antepassados, niesta lhéngua de ancantos tan grandes i simples belheza.

Eiqui, durante este anho fui mostrando las mies oupiniones al mundo i dezindo las cuntas de la nuossa lhéngua i diestas Tierras de Miranda, que son tan eimensas i tan belas, que tenen tantas lhiendas i mistérios, que nos prenden i nunca nos permiten çquece-las, porque cumo grafou un die miu pai (tornando-se el cumo Fernando Pessoa: fui la sue mano que Dius usou para l screbir, ber l poema "Não sei quantas almas tenho"): Miranda, ye un cachico de cielo na tierra. I todos que eiqui nácen, nunca se çquecen deiqui, porque acá stan las nuossas raízes, eiqui repousa nuossa alma, deiqui nunca saliu l nuosso spírito, dieste lhugar lhebamos la nuossa eidentidade.

Assí, stando, hoije, longe de mie tierra, alhá cuntinuan mius sentimentos d’amor por todas aqueilhas arribas i por esta lhéngua i de saudade por apenas me quedar cun recordaçones, sin alhá poder star todos ls dies.

Deixo-bos, portanto, con un inspirado poema de Domingos Ferreira de Zenízio, que tan bien demonstra l amor a la nuossa tierra i la nuossa lhéngua, nieste blog continuada:

Cesse an nuossa tierra,

La lhéngua fidalga pertuesa.

I deia lhugar a la nuossa, mirandesa.

Eilha, nuoba cumo ye,

Relhuza bien, de nuite cumo de die,

Essoutra tan bielha de l anton,

Deixe lhugar a la nuossa,

Oh, mas que grande eimoçon!

Mai, tu que me tubiste,

Drento de ti, guardado tantos anhos;

I you cun tantas ganas de salir,

Deixa que sustrique bien tous cluostros,

I que mius uossos se arrigéssen siempre más i más,

Para que naide m’angulha de nuobo

Bendita sós, ó mai,

Porque an tou ser me fortaleci.

I no recondito de tou coraçon

Aprendi a nun dejistir.

I que d’agora an delantre

Quiero ser you a reinar,

An todas las squinas

Dieste miu pequeinho berço mirandés.

Franzina lhéngua mirandesa,

Agradeço a todos ls filhos de mie tierra

Que por mi tubírun galhardie

Que you benisse a la lhuç de l die,

De ls deputados sábios na capital,

You serbisse de streilha;

Que me deixássen an paç i sossego an mie tierra;

I que me díssen aquilho a que tengo dreito:

Ansinar, progredir i reinar.

Oubrigado, mai querida que nun aborteste;

Drento de ti m’alimenteste i todo faziste

Para que las gientes bíssen mie belheza

Reconhecíssen mie realeza.

I que an mi beian que, cumo tantas i tantas outras lhénguas,

You nun me amborgonho de reinar an mies tierras.

Mais casadas i solteiras,

Nun bos amborgonheis,

Que l ser que an bós germina

De buossas antranhas se alimenta.

You, pequerrica cumo sou,

Choro i bibo triste

Por todos aqueilhes armanicos,

Que por esse mundo fuora,

Bíben meses anteiros na scuridon,

Sien nunca chegar a ber la lhuç de l die.

Quantos trabalhos por mi,

Mie mai passou,

Para que pequerrica cumo sou

I cun ls felhicos de l miu reino

Podermos cantar cun alegrie i eimoçon:

Biba nieste die,

Todos ls mirandeses da las Tierras de Miranda!

Cun las melhores saudaçones,

Raposa.

sinto-me: Buona suorte, Sabrina!
música: Bem mais além by MariaFolia
publicado por Streilha às 17:10 | link de l post | comentar | Ber comentairos (4) | Juntar als faboritos