Palabras de Caeiro...

Quando onte drumi pensei an mie casa, pensei an mie tierra. Quando hoije me lhebantei tenie ua sensaçon de saudade drento de mie. Hai tanto que yá nun beio las arribas que toda la bida bi. Hai tanto tiempo que nun beio l riu que dá bida als montes i lhuç a Miranda. Hai tanto que nun beio las arbes grandes nel meio de ls lhameiros. Hai tanto tiempo que nun beio la beleza rude i pura de la mie tierrica.

La bida muda. La bida abança. La bida eibolui. las cousas ganhan-se, outras perden-se: las cousas renoban-se. Ye cumo diç la lei de Lavoisier, l pai de la Química. "Na Naturieza, nada se crie, nada se pierde, todo se transforma."

I ls pormenores que mudan a cada segundo, a cada die i a cada anho fazen ua grande diferencia al fin dalgun tiempo, quando paramos i pensamos an tal. I dende sentimos las saudades del que teniemos antes. I dende damos rezon a Camões:

"Mudan-se ls tiempos, mudan-se las buntades,
Muda-se l ser, muda-se la cunfiança;
Todo l mundo ye composto de mudança,
Tomando siempre nuobas qualidades.

Continuamente bemos nobidades,
Diferentes an tudo da sperancia;
Del mal quedan las mágoas na lhembrança,
E del bien, se algun hubo, las saudades.

L tiempo cobre l chano de bierde manto,
Que yá coberto fui de niebe frie,

I an mi cunberte an choro l doce canto.

I, afora este mudar-se cada die,
Outra mudança faç de mor spanto:
Que nun se muda yá como soutrodie."

I nisto, al lhembrar-se del lhugar que me biu nacer i al qual chamo casa, bieno-me a la memória este poema de Alberto Caeiro:

"Sou un guardador de rebanhos.
L rebanho ye ls mius pensamientos
I ls mius pensamientos son todos sensaçones.
Pienso cun ls uolhos i cun ls oubidos
I cun las manos i ls pies
I cun l nariz i la boca.

Pensar ua flor ye be-la i cheirá-la
I comer un fruto ye saber-lhe l sentido.

Por isso quando nun die de calor
Me sinto triste de gozá-lo tanto,
I me deito al cumprido na yerba,
I fecho ls olhos quientes,
Sinto todo l miu corpo deitado na realidade,
Sei la burdade i sou feliç."

Cun las melhores saudaçones,

Raposa.

 

 


sinto-me:
música: Um tanto ou quanto atarantado by Azeitonas
publicado por Streilha às 12:23 | link de l post | comentar | Juntar als faboritos